صراط مستقیم /نویسندگان: امین آخوندی، ارشیا مصطفایی، مهدی رحمانی

بسم الله الرحمن الرحیم
علی صراط مستقیم
مقصود خدا حضرت رسول ^(ص) است.
خدا با این آیه مسیر انسان و الگوی این مسیر را مشخص کرده است.
صراط مستقیم راهی است که با استقامت کامل داشتن در آن می شود به خدا رسید.
صراط راه است؛ راهی مشخص. مستقیم بودن آن یعنی محکم و استوار بودن در این راه خیلی مهم است اصلاً شاید مسیر رسیدن به مقصد همین استقامت است، یعنی با استقامت به مقصد خواهیم رسید...
خداوند فرموده صراطی که مستقیم است در آخر به من خواهد رسید...
راهی که آسان باشد دیگر نیازی به استقامت داشتن ندارد.
پس راه، راه سختی است که دائماً ممکن است از آن خارج شویم؛ بنابراین اینجاست که استقامت داشتن مهم می شود.
حضرت رسول^(ص) مصداق بارز این هستند که برای رسیدن به خدا استقامت دارند و سختی های بی مانندی میکشند.
این آیه نکته مهمی را در خود جای داده که اگر آن را ذکر نکنیم بی‌انصافی است:
آیه با کلمه ((علیٰ)) شروع شده است؛ علیٰ یعنی مسلط بودن. علیٰ صراط مستقیم بودن رسول اکرم^(ص) را نباید طوری معنی کنیم که انگار حضرت رسول^(ص) هم در صراط مستقیم هستند و دارند به سوی خدا حرکت می‌کنند؛ این فهم اشتباه است چون از کلمه علیٰ استفاده شده است معنی و مفهوم اینطور می شود که حضرت رسول بر صراط مستقیم تسلط دارد و همه نکاتش را می داند و می توانند بهترین الگوی ما برای در صراط بودن و استقامت داشتن در صراط مستقیم باشند.
در صراط مستقیم قرار گرفتن آغاز کار است و آغاز وسوسه های شیطان برای گمراه کردن کسانی که در صراط مستقیم قرار گرفتند.
کسانی که در صراط مستقیم استقامت می ورزند، تبع ذکر و خشی رحمان دارند و از وسوسه های شیطان بدور هستند. 
ذکر به معنای یادآوری حقیقت یا قانونی ثابت برای انسان است و تبع ذکر یعنی پیروی کردن از آن حقیقت و قانون!

خشیت به معنای مراقبت، کنترل و نگهداری نفس است. بدین ترتیب خشی رحمان یعنی مراقبت نفس نسبت به دستورات الهی!
کسانی که در صراط مستقیم قدم بر می دارند خروجی دارند! خروجی انسان ها عملشان است و عمل کسانی که در صراط مستقیم هستند تقوا و انفاق می باشد.
رجل یسعی نمونه ی کسی بود که در صراط مستقیم قدم بر میداشت و در این راه استقامت می ورزید.
این ویژگی ها لازمه ی ماندن در صراط مستقیم است.
قرآن استوارو حکمت آموز است. رسالت پیامبر قطعی است و راه دین مستقیم است، لیکن چون اکثر مردم، غافل، بی ایمان و گرفتار خرافاتند، شکی نیست که اگر از هر سو حرکت کنند به سدّی محکم و بن بست برخورد می کنند. غافلانِ بی ایمان، نه از گذشته ی کفّار عبرت می گیرند و نه از معجزه و استدلالی که پیش روی آنان است. کافر در آخر به به بست خواهد رسید.
اکثر مردمِ غافل، به حقّ گرایش ندارند.
 مخالفت اکثریّت مردم، نباید رسول را دلسرد کند. 
غفلت،زمینه ی کفر است. خداوند بر گردن کافران غل هایی می نهد،ولی زمینه ی آن را خودشان با غفلت فراهم آورده اند.
غافلان کسانی هستند که نعمت های خداوند را تکذیب میکنند و همچنین افرادی اند مانند اصحاب قریه که رسولان خدا را تکذیب کردند و وقتی یک نفر به آن ها ایمان آورد او را شهید کردند؛ و در آخر خداوند آن ها را با عذاب و یک صیحه آسمانی مجازات کرد.
سرگذشت اصحاب قریه و نابودى آنان در پى تکذیب پیامبران، عبرتى براى همه مردم است. براى هرکسی که ایمان آورد و پیروى ذکر (قرآن) کند و از رحمان در غیب خشیت داشته باشد. همچنین سرگذشت آنان به وحدانیت خداى تعالى، و مسئله معاد و برگشت همه مردم به سوى او اشاره مى‌نماید. و نیز عبارت است از عذاب الیم براى هرکس که کفر بورزد.