بریده ای از کتاب صراط/دیداری تازه با سوره حمد
بسم الله الرحمن الرحیم
صراط مستقیم یعنی راه نزدیک تا مقصد انسان و تا رشد انسان و در جهت عالی تر انسان، همین عبودیت است، نه ریاضت،نه خدمت به خلق و نه شهادت.عبودیت یعنی هیچکدام و یعنی تمام اینها. که اینها سبیل ها هستند و مادام که به صراط راه نیابند و از امر او الهام نگیرند ارزش ندارند.باید از صراط به سبیل راه یافت و وظیفه ها را شناخت وگرنه این سبیل هایی که از امر او برخودار نیستند، جز گمراهی بهره ای نخواهند داشت.
به شهادت قرآن آنها که در صراط هستند، به سُبُل هدایت می شوند و از مرداب های حیرت و اضطراب ، به ساحل امن و اهتداء راه می یابند. اُولئِکَ لَهُمُ الاَمنُ و هُم مُهتَدون1، اینها با وسعت روحشان به امن می رسند و در این امن و فراغت است که راه یاب می شوند و از بن بست ها بیرون می آیند.
ما که در بن بست نشسته ایم و از التهاب و یأس سرشار شده ایم،باشد که با امّ الکتاب (سوره مبارکه حمد) دوباره متولد شویم و از نزدیک ترین راه ها و از صراط مستقیم به رشد و قرب و لقاء و رضوان، دست یابیم. از عجز ها به اعتصام برسیم و از یأس ها به انقطاع.
1-انعام، 82
نویسنده مهدی رحمانی
